ΜΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ

Μια μοναδική ανθολογία κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νίκας, με τίτλο: ΟΤΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΓΕ ΤΟ ΑΙΜΑ Το 1821 στην Ελληνική ποίηση, σε ανθολόγηση, επίμετρο και επιμέλεια του ποιητή Ηλία Γκρή. Πρόκειται για ένα «ποιητικό μυθιστόρημα» με πρωταγωνιστές θρυλικά πρόσωπα και τόπους σύμβολα της Επανάστασης του Εικοσιένα. Περιλαμβάνει 145 ποιήματα που έγραψαν σε διάστημα διακοσίων χρόνων 124 Έλληνες ποιητές, με προεξάρχοντες τους Διονύσιο Σολωμό και Ανδρέα Κάλβο.

Στην Ανθολογία περιλαμβάνεται και το ακόλουθο ποίημα του Νίκου Κατσαλίδα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΑΛΙΔΑΣ

ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟΥ

(Από τους 250 Χιμαριώτες του Σπυρομήλιουστο Μεσολόγγι επιβίωσαν μόνο δέκα άντρες)

Πόλεμος παλικάρια μου τούτον Απριλομάη.

Ή τελειώνει η Τουρκιά ή κούκος δεν λαλάει.

Ελευθερία ή θάνατος, ποδάρι να μην μείνει.

Ή ζει το Μεσολόγγι μας ή τέφρα και καμίνι.

Σταυραετοί πετούμενοι στο άγριο ξεροβόρι.

Σύσσωμα ορκιζόμαστε, Ακροκεραύνια όρη.

Μα την αγία σπάθα μας και το άγιο ποτήρι.

Μα τον άγιο βιγλάτορα στο πέρα ακρωτήρι.

Βοήθα Παντοκράτορα, ουράνια γαλανάδα.

Λαμπάδα σου ανάβουμε, να γίνει η Ελλάδα.

Φαράγγια θεοβάδιστα θα πάρομε, χαράδρες,

με στήθια ξεθηλύκωτα θα σχίσομε βοριάδες.

Πέτρα για πέτρα απανωτή, λιθάρι για λιθάρι,

μόνο το Μεσολόγγι μας να γίνει Γιαλισκάρι.

Στα ακαπίστρωτα βουνά και τα καμαρωμένα,

φλάμπουρα τα γελέκα μας τα καταματωμένα.

Πολιορκία, όλεθρος, θαλασσινά συντρίμμια.

Τάπια την τάπια θα πνιγούν αγαρινά αγρίμια.

Αδούλωτη κι ανένδοτη η βόρεια μας η φάρα.

Αστροπελέκια αδέσποτα βαράνε την αντάρα.

Δεξιά, είναι ο Μπότσαρης, γεράκι του αγέρα

Αριστερά, ο Βύρωνας, μ’ ελληνική παντιέρα.

Οχλοβοές κι αλαλαγές, αντιλαλούν οι λόγγοι.

Μια είναι η Χιμάρα μας κι ένα το Μεσολόγγι.

Ή στις επάλξεις μένουμε δοξάρι αρματολίκι,

ή όλοι μας πεθαίνουμε σφραγίζοντας τη νίκη.

Οι χιμαριώτες ήμαστε, δεν ήμαστε ραγιάδες,

δεν μας υποδουλώσανε σαρίκια και αρμάδες.

Ή και το Μεσολόγγι μας το κάνουμε Χιμάρα.

Ή δεν ξαναγυρνάμε πια προσκυνημένη κάρα.

Έχουμε ένα κεφάλι εμείς βράχος και ξερολίθι.

Ή ζει το Μεσολόγγι μας ή λιώνουμε στη λήθη.

Νικόλα, Ζάχο μ’ αδερφέ, πάρτε μου το κεφάλι.

Αν πέσω, να το στήσετε στο βόρειο ακρογιάλι.

Να ξενυχτούνε αετοί ζευγάρια κουρνιασμένοι,

να επωάζουν κεραυνοί, νυχτέρια φωλιασμένοι.

Αφήστε το κουφάρι μου, εδώ, για προμαχώνα.

Την κάρα στη Χιμάρα μου καστέλι του αγώνα.

Πυργίσκος κι απάνω μου να ανατέλλει ο ήλιος.

Και στα Ακροκεραύνια κι εδώ ο Σπυρομήλιος.

Αδέρφια Χιμαριώτες μου επί ποδός σαν πρώτα.

Να δει το Μεσολόγγι μας τα ευλογημένα φώτα.

Χιμάρα, Μάης 2011