Το στοιχείο της αφοβίας

Δημοσιεύθηκε: 21/04/2020 12:23 Τελευταία Ενημέρωση: 27/05/2020 13:43 Από: Tachydromos

Στο ζητούμενο απ’ την κοινωνία και ειδικά τους Χριστιανούς να υπερβούν το φόβο και το αίσθημα ανασφάλειας που εκ των πραγμάτων διαχέεται απ’ την Πανδημία του κορονοϊού, θέλησε να επισημάνει στον Πασχαλινό του Μήνυμα ο Προκαθήμενος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, Μακαριάτατος Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας κ. κ. Αναστάσιος.

Με προηγούμενα ειδικά μηνύματα του και συνεντεύξεις σε παγκόσμιας εμβέλειας Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εξ άλλου είχε επισημάνει την ίδια ιδέα. Ας κρατήσουμε σε αυτές τις αναφορές του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, στο ζητούμενο της αφοβίας στο ξεπέρασμα της πρόκλησης αυτής διεθνών διαστάσεων, δύο τουλάχιστον δεδομένα.

Το ένα ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν καλεί τα μέλη της Εκκλησίας και ευρύτερα όλη την κοινωνία σε μιας τυχοδιωκτικής φύσης τόλμη. Ίσα- ίσα μάλιστα επικαλείται σαφώς τις υποδείξεις των ειδικών επιστημόνων και τα μέτρα που υιοθετούν οι υπεύθυνοι κυβερνώντες. Κυρίως όμως συνδέει την αφοβία με προτροπές του Ιερού Ευαγγελίου και ειδικά τα παραδείγματα που αφειδώς προσφέρουν τα διαδραματιζόμενα γεγονότα στη Σταύρωση, την Ανάσταση και την μετέπειτα εξέλιξη των πραγμάτων στους κόλπους των μαθητών και αποστόλων Του.

Στην ουσία θέλει μια αφοβία στηριγμένη στην ουσία της Χριστιανικής πίστης, ότι ο Κύριος και Θεός, Αυτός που για τη σωτηρία του ανθρώπου, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, έχει τον τελευταίο λόγο στα πράγματα. Με τη βεβαιότητα αυτή ο Αρχιεπίσκοπος προτρέπει σε περισσότερο θάρρος.

Αυτό το ένα στοιχείο. Αφοβία βεβαιωμένη και όχι ευχολόγια κενής παρηγοριάς. Το δεύτερο που θα ήθελε μια πιο ενδελεχή επισκόπηση είναι το προσωπικό του παράδειγμα, τόλμης και αφοβίας, η ιστορία της τριακοντετούς πορείας του στην Αλβανία. Μαρτυρά μια τέτοια εξέταση των πραγμάτων ότι ο Αρχιεπίσκοπος, όχι αψηφώντας αφελώς τους κινδύνους και την ανασφάλεια συγκεκριμένων συγκυριών, απέδειξε ότι με κίνητρο την αγάπη για τον Σταυροθέντα και Αναστάντα Κύριο αλλά και την αγάπη για τον άνθρωπο, ο φόβος νικάτε. Για να ανοίξει ο δρόμος της ελπίδας βασισμένης στην πίστη.

Η ίδια η ανάληψη της ευθύνης για την ανασυγρκότηση απ’ τις στάχτες του αθεϊστικού διωγμού της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Αλβανία είναι μια πράξη γενναιότητας και σπάνιας σοφής ανδρείας. Οι καταστάσεις της εποχής εκείνης με την ορθολογιστική προσέγγιση έλεγαν, όχι. Εκείνος όμως είπε το ναι. Έμοιαζε παράλογο, αλλά η τόλμη του αυτή να υπακούσει στο θέλημα του Κυρίου στην πορεία ανταμείφτηκε με όλα τα γνωστά επιτεύγματα.

Ποιος βρέθηκε και δεν μπορεί να ομολογήσει την τόλμη μιας δραματικής επίσης κατάστασης όπως εκείνης του θέρους του 1993, όταν απ’ το Αργυρόκαστρο με τρόπου βίαιους και απαράδεκτους για ευνομούμενες πολιτείες απελάθηκε ένας κληρικός συνεργάτης στην ιεραποστολή. Ο Αρχιεπίσκοπος ενώ έβλεπε το πάγωμα στα πρόσωπα των πιστών, πόσο πιθανό ήταν να εγκλωβιστούν στο αίσθημα του πανικού της κρατικής βίας, τόλμησε, διέσχισε τη λεωφόρο και έκανε τα απαιτούμενα διαβήματα στις εισαγγελικές και άλλες αρχές. Εξ άλλου δεν ήταν η πρώτη του.

Άνθρωποι που είχαν ζήσει έφεραν τις αναμνήσεις τους απ’ τη παράτολμη για τη συγκυρία ενέργεια του Αρχιεπισκόπου, όντας καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και νεότατος επίσκοπος να επισκεφθεί τους φοιτητές της Νομικής στη δύσκολη περίοδο της Χούντας. Είχε προσκομίσει μάλιστα και απαραίτητα φάρμακα.

Και το 1994 όταν ένα ολόκληρο κράτος κινητοποιήθηκε δια ενός πλασματικού δημοψηφίσματος έγκρισης Σχεδίου Συντάγματος για την απομάκρυνση του απ’ την Αλβανία, αποτελεί μια πολύμηνη περίοδο θάρρους, νηφαλιότητας και ανδρείας. Πρόκειται μάλιστα για μια χρονιά με ιδιαίτερα πλούσια δραστηριότητα του σε θεμελίωση ναών, προγραμματισμό αγορών ακινήτων για την ανάπτυξη της Εκκλησίας κ.α. Απόδειξη ότι ο Αρχιεπίσκοπος βίωνε πραγματικά αυτή την απελευθερωτική άφεση στο θέλημα του Θεού, η μεγαλύτερη ίσως κατάσταση ελευθερίας από φόβους κοσμικούς και γήινους.

Για να συνεχίσει κανείς με το πολεμικό 1997, όταν το σύνθημα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στο ποίμνιο του ήταν «Δεν θα μας εγκαταλείψει ο Θεός». Κι εκείνος πήγε στην Αυλώνα που φλέγονταν για να συμπαρασταθεί σε οικογένειες Ορθοδόξων και όχι μόνο που είχαν χάσει τους δικούς τους στην καταπόντιση στην Αδριατική καραβιού που μετέφερε μετανάστες προς την Ιταλία. Μετά οι περιοδείες του εν μέσω ένοπλων συγκρούσεων σε περιοχές της Μητροπόλεως Αργυροκάστρου για να στηρίξει του πληθυσμούς της περιοχής, όχι μόνο με λόγια αλλά με ανά οικογένεια διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Και μετά η πρόκληση της προσφυγικής κρίσης απ’ τη σύρραξη στο Κόσοβο. Ο Αρχιεπίσκοπος με σπάνια σοφία και κινούμενος άλλη μια φορά κόντρα στο ρεύμα υπεισήρθε στην καρδιά του προβλήματος. Είναι εξ άλλου το έτος που σε χιλιάδες αντίτυπα στις δύο γλώσσες διανεμήθηκε ο Ύμνος της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου. Ο ίδιος αλλά και οι ομάδες των πιστών που τους παρότρυνε μετατράπηκαν σε μια κοινότητα αγάπης για όλους τους πρόσφυγες που είχαν κατακλύσει τη χώρα και δεν ήταν Χριστιανοί. Ξεπεράστηκε άλλη μια φορά ο φόβος και ο δικαιολογημένος δισταγμός που είχε αγγίξει και τις δικές μας περιοχές και καρδιές.

Εξ άλλου και την προηγούμενη χρονιά (1998), η χώρα συνέχιζε να βιώνει συγκρούσεις βίαιες που άλλη μια φορά απέδειξαν ότι ο Αρχιεπίσκοπος το σύνθημα «Υπάρχει ελπίδα» δεν το είχε μόνο λόγια. Λεπτομέρειες γεγονότων απ’ τις δράσεις του εκείνη την περίοδο αξίζουν εκτενώς να περιγραφούν σε άλλη στιγμή. Οι σφαίρες στα παραθυρόφυλα του οικήματος στην Οδό Καβάγια είναι μάρτυρας ότι η αφοβία που τον χαρακτήριζε δεν επέτρεψε να λυγίσει σε εκβιασμούς που πήραν και τη μορφή δολοφονικής απόπειρας.

Αφοβία και στη συνέχεια να περπατήσει μονοπάτια που φαίνονταν τυφλά και αδιέξοδα. Η ανασυγκρότηση όλων των δομών της Εκκλησίας μέσα σε τόσο μικρή περίοδο απαιτούσε επίσης αφοβία και παράκαμψη διλημμάτων και δισταγμών. Η ανάληψη της ευθύνης για την δόμηση του Καθεδρικού της Αναστάσεως του Χριστού στο κέντρο της πρωτεύουσας μαζί με το Συνοδικό Μέγαρο επίσης απαιτούσε αφοβία. Ο Κύριος ευλόγησε και όντως αποτελεί η ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας όχι απλά ένα θαύμα αλλά επισφράγισμα του γεγονότος ότι ο Κύριος αναστήθηκε και στην Αλβανία.

Το στοιχείο της αφοβίας που μας επισήμανε στο Πασχαλινό του Μήνυμα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αποτελεί όχι μόνο ευαγγελική προτροπή αλλά βιωματική διδασκαλία προς τον καθένα μας από έναν άνθρωπο που στη ζωή του έκανε μόνο τολμηρά εγχειρήματα…

Περιληπτικά αναφέραμε ορισμένα. Θα άξιζε με αφορμή αυτή του τη φετινή υπενθύμιση, που τόσο έχουμε ανάγκη, να γραφτούν και άλλες πλούσιες ιστορίες αποδεικτικές.

Όπως εκείνη η σκηνή στο κέντρο της Κορυτσάς όταν πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις θέλησαν να διακόψουν την τελετή θεμελίωσης του Καθεδρικού της Αναστάσεως του Χριστού και την τόσο γνωστή πλέον ρήση του Αρχιεπισκόπου: « Με τις πέτρες που μας λιθοβολούν εμείς θα κτίσουμε». Και όντως η αγάπη όχι μόνο υπερβαίνει και υπερνικά το φόβο αλλά κτίζει!

Κοινοποίηση

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Live Stream

Coming Soon