Βόρειος Ήπειρος: Εκεί πάντα βρίσκω την Ελλάδα που ψάχνω

Δημοσιεύθηκε: 01/05/2020 14:34 Τελευταία Ενημέρωση: 04/05/2020 10:30 Από: Tachydromos

Μυρένα Σερβιτζόγλου

Πολλές φορές με ρωτούν εάν είμαι Βορειοηπειρώτισσα. Με καταγωγή από το Μπαϊντίρι έξω από τη Σμύρνη, την Ανατολική Θράκη και το Σούλι, το ερώτημα δεν είναι αν είμαι Βορειοηπειρώτισσα, αλλά πόσες φορές είμαι Πριν από λίγα χρόνια, είχαν ρωτήσει τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαο Παπανικολάου, αν είναι Πόντιος. Κι εκείνος απάντησε:

«Υπό μίαν έννοιαν δεν είμαι Πόντιος, υπό μίαν άλλην έννοια είμαι κι εγώ Πόντιος. Δεν είμαι Πόντιος ως προς την καταγωγή, διότι ο πατέρας μου είναι από την Ανδριανούπολη, από την Θράκη και όχι από τον Πόντο. Αλλά θεωρώ ότι ο Πόντιος είναι ένα πολιτισμικό μέγεθος. Υπό αυτήν την έννοια κουβαλάει πολύ βάρος της δικής μας παραδόσεως ως γένους και ως έθνους. Άρα είμαι Πόντιος, και μπορώ να το αναλύσω και λιγάκι αυτό. Δηλαδή πώς αισθάνομαι εγώ κάθε φορά που υπάρχει στον ορίζοντα της ψυχής μου ένα έλλειμμα ελληνισμού, ότι κάτι μου λείπει.

Όταν μιλάω για ελληνισμό σκέφτομαι πάρα πολύ Μικρά Ασία. Σκέφτομαι Καππαδοκία, σκέφτομαι Πόντο. Σκέφτομαι Ανατολή. Τί έχει αυτό το πράγμα που λέγεται Ανατολή; Και συνεπώς το έχει κι ο Πόντος. Έχει κάτι πάρα πολύ βαθύ. Είναι η βαθιά Ελλάδα. Εκεί υπάρχει. Που άντεξε σε διωγμούς, σε δυσκολίες, σε φτώχεια, σε εμπόδια, σε πολέμους. Κράτησε τον τόπο κάτω και από περιόδους κατοχής. Αυτό το βαθύ ελληνικό στοιχείο είναι πολύ ελληνικό.

Τί άλλο έχει ο Πόντος; Πόνο. Έχει πόνο, δεν έχει δηλαδή ρηχότητα, φτηνό πράγμα. Δεν έχει κάτι το οποίο να είναι ψεύτικο. Δεν έχει ψέμα πάνω του. Η σημερινή ζωή είναι γεμάτη από ψέμα και ανοησία. Εγώ στην ποντιακή πολιτισμική οικογένεια δεν τα συζητώ αυτά τα στοιχεία. Συναντώ μια σοβαρότητα, η οποία προέρχεται μέσα από την Ιστορία, μέσα από το δούλεμα που έχει γίνει στην ποντιακή ψυχή, όπως είπα προηγουμένως από την φτώχεια, από την αδικία, από την απομάκρυνση, από την αίσθηση ότι είσαι μόνος, μακριά από τα κέντρα λήψεως των εθνικών αποφάσεων, ίσως ξεχασμένος.

Και αυτό γεννάει ένα πολιτισμό, ο οποίος βγαίνει με την συνέχεια της ζωής, υμών των Ποντίων, οι οποίοι κρατάνε την αγάπη στην πατρίδα, τις παραδόσεις, τις σχέσεις τις ενδοοικογενειακές, τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ τους, τα ήθη, τα έθιμα, τη νοσταλγία της Ελλάδας, όχι τον χορτασμό από τα εξωτερικά πράγματα, από αυτήν την έννοια όταν στρέφεται κανείς προς τον ποντιακό ελληνισμό και διψώντας διαβάζει λίγο ιστορία για να εμπευστεί ο ίδιος, και νιώθει Έλληνας, γιατί ανακαλύπτει την Ελλάδα που έχει μέσα του και δεν τη γνωρίζει. Εγώ έτσι νιώθω λοιπόν, αυτόν τον σεβασμό προς την ποντιακή παράδοση και τον ποντιακό ελληνισμό.

Σήμερα στην Ελλάδα της παρακμής, στην Ελλάδα της παγκοσμιοποίησης, στην Ελλάδα που ξεχνάει τις ρίζες της, αυτό που μπορεί να φέρει, να προσφέρει ο ποντιακός ελληνισμό είναι ακριβώς ίδια την Ελλάδα. Τον παλμό ελληνικής ψυχής. Αυτό το πράγμα είναι πάρα πολύ δυνατό. Εκεί θα βρω την Ελλάδα που ψάχνω, δεν θα τη βρω στο ψέμα, στη ρηχότητα και στην ανοησία. Θα την βρω σε αυτούς που κρατούν το βάρος τη παράδοσης κάτω από οποιοδήποτε διωγμούς και φοβερούς διωγμούς».

Η παραδοσιακή νυφιάτικη στολή της Δερόπολης

Αν ρωτούσε κανείς τον Μητροπολίτη Νικόλαο για τον βορειοηπειρωτικό πολιτισμό, θα έλεγε ακριβώς τα ίδια, ίσως με περισσή συγκίνηση, καθώς εκάρη μοναχός στις 18 Μαρτίου 1989 στην Ιερά Μονή Στομίου Κονίτσης, πνευματοπαίδι γαρ του Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού (1967-1994), ενός Ιεράρχη που επέδειξε ξεχωριστή ευαισθησία ως προς τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.

Ιερά Μονή Υψώσεως Τίμιου Σταυρού (Μοναστήρι Ραβενιών)

Αυτόν τον παλμό, το βάθος, τον πόνο, την αλήθεια και τη δύναμη συναντά κανείς στις φωτογραφίες των αδελφών Μπαρούτα. Πρόκειται για τρία αδέρφια (τα δύο είναι μονοζυγωτικά δίδυμα) που σπουδάζουν στη Θεσσαλονίκη, με καταγωγή από τη Δερβιτσάνη της Δρόπολης. Φημίζονται για την μακριά πλούσια βοστρυχωτή κώμη τους, τη χορευτική δεινότητα στους παραδοσιακούς χορούς και το ταλέντο τους στη φωτογραφία. Τα ταλέντα τους πηγάζουν και θρέφονται από την αγάπη τους για την ιδιαίτερη τους πατρίδα. Οι φωτογραφίσεις τους αποτελούν περιηγήσεις στην πατρίδα τους, είναι διηγήσεις της ιστορίας των ορθόδοξων εκκλησιών και μονών, των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και πολιτιστικών μνημείων του τόπου τους.

Το καμπαναριό στην εκκλησία στο χωριό Σωτήρα

Παρεκκλήσι Ζωοδόχου Πηγής (Παναγιά) στο χωριό Δερβιτσάνη

Το σχολείο στο χωριό Σωτήρα στην Άνω Δερόπολη

Ερείπια της πόλης Αντιγόνεια

Πολλές φορές με ρωτούν εάν είμαι Βορειοηπειρώτισσα. Με καταγωγή από το Μπαϊντίρι έξω από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, την Ανατολική Θράκη και το Σούλι, το ερώτημα δεν είναι αν είμαι Βορειοηπειρώτισσα, αλλά πόσες φορές είμαι.

Άνθη

Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο χωριό Δερβιτσάνη

Το αμφιθέατρο Δρυϊνουπόλεως στο χωριό Σωφράτικα

Η σελίδα Baruta Photography στο διαδίκτυο και το Facebook

*Η δημοσίευση των φωτογραφιών έγινε με την έγκριση του δημιουργού

https://www.lawandorder.gr/

Κοινοποίηση

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΑ

Live Stream

Coming Soon