Την άμαξα πριν τα άλογα προσπαθούν να βάλουν οι κυβερνητικοί φορείς σε ότι αφορά το προαπαιτούμενο – προϋπόθεση της ΕΕ για τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Αλβανία. Πρωτίστως και αυτονόητα για την Εθνική Ελληνική Μειονότητα ως η μεγαλύτερη, ιστορικά κατοχυρωμένη και καλύτερα οργανωμένη πολιτικά.

Συγκεκριμένα, συναρμόδια υπουργεία, με κεντρικό σχεδιασμό που κοινό γνώρισμα έχουν τον εμπαιγμό και τη διασκέδαση των εντυπώσεων, παράγουν Κυβερνητικές Αποφάσεις ή Σχέδια προς συζήτηση. Στόχος είναι να παραπλανήσουν άλλη μια φορά τους φορείς των μειονοτήτων αλλά κυρίως το διεθνή παράγοντα ότι προχωρούν οι διαδικασίες εφαρμοστικών διατάξεων και πρακτικής υλοποίησης των προβλέψεων του Νόμου περί προστασίας των Εθνικών Μειονοτήτων.

Σειρά την προηγούμενη εβδομάδα πήρε το Υπουργείο Εσωτερικών συνδυασμένο και με την κάθοδο στις περιοχές όπου ιστορικά και σε σημαντικούς αριθμούς ζει η ΕΕΜ, του Υπουργού κ. Σάντερ Λέσι. Ανακοίνωσε ότι έχει συντάξει πρωτοβουλία του Υπουργείου, Σχέδιο Κυβερνητικής Απόφασης για τη δημόσια και παράλληλη χρήση στη διοίκηση των μειονοτικών γλωσσών. Διέρρευσε την είδηση επισημαίνοντας τεχνικά χαρακτηριστικά και αριθμούς όπως: η μειονότητα στις αυτοδιοικητικές μονάδες να αποτελεί το 20% του πληθυσμού και με 300 υπογραφές των δημοτών το Δημοτικό Συμβούλιο να εγγράφει στην ημερήσια διάταξη την αίτηση και τη διαδικασία λήψης της απόφασης.

Φαίνεται εξωτερικά τόσο δελεαστικό το σχέδιο και για τους διεθνείς φορείς αρκετά κοντά στις προδιαγραφές που ορίζει το Συμβούλιο της Ευρώπης και δη η Επιτροπή Επίβλεψης της Εφαρμογής της Σύμβασης για τις Εθνικές Μειονότητες.

Πλην όμως είναι αίολο και παραπλανητικό. Του λείπει ο θεμέλιος λίθος.

Η θεμελιακή διαφορά όπως την έχει επισημάνει ο Πρόεδρος του ΚΕΑΔ κ. Βαγγέλης Ντούλες καταψηφίζοντας το Νόμο όταν συζητήθηκε στη Βουλή αφορά στο ότι καμιά πρόνοια του δεν προσδιορίζει τον τρόπο πως δημιουργείται το μητρώο των μελών μιας συγκεκριμένης μειονότητας. Για τους εκπροσώπους της ΕΕΜ (ΟΜΟΝΟΙΑ – ΚΕΑΔ) αλλά και τους φορείς του Συμβουλίου της Ευρώπης ο μηχανισμός αυτός είναι η διενέργεια δίκαιης και αποδεκτής διαδικασίας Απογραφής με σεβασμό στο κριτήριο του αυτοπροσδιορισμού και απόρριψης των χαλκευμένων απ’ το κομουνιστικό απολυταρχικό καθεστώς ληξιαρχικών στοιχείων.

Εδώ είναι η βασική διαφορά και η κουτοπονηριά του κρατικού μηχανισμού. Χωρίς να έχουν προσδιοριστεί τα αριθμητικά μεγέθη με τρόπο αντικειμενικό και η γεωγραφία της δημογραφίας των μελών της ΕΕΜ υπό συνθήκες ελευθερίας, τότε το εγχείρημα του Υπουργείο Εσωτερικών θα αποτελεί ακόμη ένα επιχείρημα κατοχύρωσης των αποκαλουμένων «μειονοτικών ζωνών».

Η είδηση που διέρρευσαν οι υπηρεσίες του εν λόγω Υπουργείου συνδυάστηκε με κάποια παραπλανητική θετική αποδοχή από «μειονοτικούς» παράγοντες αλλά και με την αρνητικότητα των κατά παραγγελία «πατριωτικά ανήσυχων» αλβανικών δικτύων.

Η αντίδραση τέτοιων κύκλων που θεωρούν το βήμα όταν και όπως αναληφθεί και υλοποιηθεί ως πράξη προδοσίας και προσβολή για τον ενιαίο χαρακτήρα της αλβανικής πολιτείας στην επικράτεια της. Τούτες οι αντιδράσεις δεν αποδεικνύουν μόνο την ανετοιμότητα της ντοπαρισμένης από εθνικισμός αλβανικής κοινωνίας για βήματα εκσυγχρονισμού. Είναι χρήσιμη και στους κρατικούς φορείς για να δείχνουν στον ξένο παράγοντα και τους οργανισμούς στους οποίους η Αλβανία είναι μέλος με δεσμεύσεις ότι κάνουν έργο που έχει δυσκολίες να περάσει στην κοινή γνώμη… την οποία όμως έχουν εκ των προτέρων χειραγωγήσει.

Προκαλεί επίσης εντύπωση το γεγονός της σύμπτωσης τέτοιων επιχειρούμενων εμπαιγμών με την διάδοση στο διαδίκτυο ενός γλωσσικού ευρήματος που δύναται μετατραπεί σε επικίνδυνο πολιτικό όρο. Σε ανακοινώσεις δήμων όπου συμπεριλαμβάνεται μεγάλος όγκος μελών και ιστορικών κοινοτήτων της ΕΕΜ αλλά και σε ιστολόγια που ασχολούνται μ’ αυτή όλο και πιο έντονη είναι η χρήση του όρου «μειονοτικός ή μειονοτικοί δήμοι». Σύγχρονη εκδοχή του «μειονοτικές ζώνες» μήπως;